Lenie de Leeuw, 83 jaar, staat ons netwerk al jarenlang bij met raad en daad. Wat bijzonder aan haar is, is dat zij elke maand tientallen Zeeuwse ouderen een bezoekje brengt thuis. Ze spreekt erover alsof het de normaalste zaak is. Ze biedt een luisterend oor, denkt mee en helpt praktisch waar kan. Haar medische kennis - door haar eerdere functie als hoofd radiologie - is alom bekend. Mensen weten waar ze terecht moeten bij vragen over hun gezondheid. Lenie is voor velen dan ook een onmisbaar persoon in het leven.
Al sinds mijn komst bij Genero schrijft Lenie over haar ervaringen in de mail. In deze week van onze campagne leest u een aantal ervaringen terug en voert zij ons mee in de wereld van ouderen. In het volgende voorbeeld leest u terug hoe Lenie, gewoon door ‘logisch te denken’ zoals ze het zelf omschrijft van waarde kan zijn voor mensen.
Een behoorlijke hoeveelheid Maggi
Zo was er een familie die ik al meer dan veertig jaar kende, en waar ik zo nu en dan een kopje koffie dronk. Hier kwam de vraag op waarom de bloedruk zo hoog was bij de mijnheer. Een fijne vent die veel gedaan heeft op het gebied van fietsen en allerlei kleine motoren. Nu hij met pensioen was, kreeg hij echt last. Ondanks zijn bezoek aan de dokter en de voorgeschreven tabletten. Toen heb ik samen met hem en zijn vrouw eens nagelopen wat hij per dag at, aan brood, groente en fruit en wat hij alzo dronk. Gelukkig waren ze zeer open. En ja, wat verbaasde mij ten zeerste; bij het middageten at hij wel aardappelen gekookt, dan wel gebakken, maar daar moest een behoorlijk hoeveelheid Maggi op, want dan smaakte het veel beter. Vroeg hem of hij het ook wel eens zonder de Maggi deed. Neen, want dan heb ik geen smaak van mijn eten. Heb hem uitgelegd dat dat voor de huisvrouw ook niet fijn is zo je eten te zien bederven en de gevolgen voor je te krijgen dat je bloeddruk naar boven gaat. De zoutjes houden het vocht vast en je hart moet extra werken. Probeer nu eens voor jezelf dat te minderen. Niet in een dag, ook niet in een week, maar telkens wat minder totdat je op een dag eindelijk die heerlijke aardappel en de groente wel proeft. De echte smaak. Denk dan dat de bloeddruk ook niet in een keer, wel naar beneden gaat. En aldus geschiedde. De harde werkelijkheid om mensen te zien wegkwijnen
Wat Lenie al geregeld heeft meegemaakt is dat iemand moest worden opgenomen in het verpleeghuis. Een heel pijnlijke gebeurtenis voor velen, wat zij van dichtbij probeerde te ondersteunen. Ze noemt het een ‘harde werkelijkheid’. Om mensen die je goed hebt gekend te zien wegvallen, soms wegkwijnen; ‘niet te bevatten’ zegt Lenie.
Drie verhalen uit haar praktijk:
Een klusjesmeneer mocht niet weten dat hij werd opgenomen, terwijl wij het allemaal al een week wisten. Op de dag zelf moesten, of moet ik zeggen mochten, wij hem wegbrengen. Niemand had het lef. De dame van de thuiszorg schoot te hulp – ze vroeg hem om de stoelen weg te zetten en dan kon ze dweilen.
En zei toen: ga je mee een bloemetje kopen voor je vrouw? Ze heeft meneer afgeleverd bij de voordeur van het verpleeghuis. Toen hebben ze hem meegenomen naar de gewone huiskamer. En daar waren de rapen gaar...
Tweede die ik wegbracht: mijn collega-vriendin waar ik mee gereisd heb. Die mocht niet meer in huis blijven, want er gebeurde gevaarlijke dingen. Die moest naar het nieuwe Gastenhuis. Die was woest. Maar aan de andere kant vond ze het wel interessant zo zittend in de huiskamer, want die kende ze en die. Koffie hoefde ze niet. Ze worstelt haar plek te vinden. Want als voormalig hoofd chirurgie probeert ze ook daar de lakens uit te delen.
Een andere bekende werd erg wantrouwig tegenover zijn omgeving. Alles werd door hem verstopt uit wantrouwen. “Ik heb niks meer van mezelf, ik ben alles kwijt”. Deze meneer deed zes blouses over elkaar aan, uit angst dat iemand ze zou inpakken. En hij verstopte de fotolijstjes liggend op een kast, deze werden pas weken nadien gevonden. Lenie’s vele contacten en huisbezoeken zijn onlosmakelijk verbonden met rouw en verlies. Lenie heeft al vele keren afscheid moeten nemen; van de personen zelf die zij bezoekt of van diens naaste familie. Voor Lenie is het ‘heel gewoon’ er dan te zijn. Het geeft een zekere verbondenheid en je leert pas iemand kennen als je bij het afscheid bent van hem/haar of diens naasten. Om die verbinding gaat het in het leven aldus Lenie:
Dat is waar het toch om gaat in het gehele leven? Ondanks welke achtergrond dan ook. Door het hebben van de grote volksdrogisterij thuis zette ik ook samen met mijn vader ruiten in bij de diverse klanten. Zowel in Bloemendaal, dan wel in de gewone straat van alle dag, ook op het zigeunerkamp. Daar hadden de jongelui, schoffies, gewoon weer eens een voetbal door de ramen laten gaan.
Dat was dan in de woonwagen. Hartverwarmend als je daar kwam, in warmte en koude tijden maar altijd was er iets om je te verrassen. Jij kwam wel met een nieuw stuk venster glas maar zij hadden warme melk, dan een stuk koek, en de ruit ging er dan toch weer netjes in. Later, heb ik veel met deze mensen op het kamp te maken gehad en ook bij hun zeer vol van ceremonies herkenbare begrafenissen gestaan, als echt een van hen. Heel bijzonder. Door Lenie’s schat aan ervaring door alle huisbezoeken die zij aflegt, eigenlijk al sinds kind af aan, weet zij als geen ander hoe ouderen bewegen door het leven. Soms als zij naar huis rijdt van een huisbezoek bedenkt ze zich dat ze mogelijk een ander beroep had moeten kiezen. Maar tevreden kijkt ze terug op wat ze kon, mocht en heeft gedaan. Met een -zoals ze zelf zegt- onnoemelijk grote rugzak met van alles en nog wat stapt ze door het leven. Wij maken binnen Genero dankbaar gebruik van deze rugzak. Lenie helpt ons door de ogen van ouderen te blijven kijken.
Deze post maakt onderdeel uit de van de campagne 52 tinten zilvergrijs. Hierin bieden we een podium aan de kennis en ervaring van ouderen. Zie voor meer informatie: www.gene-ro.com/52tintenzilvergrijs
コメント